نظر دندانپزشک ترمیمی با لیزر درباره اثرات لیزر روی بافت های بیولوژیک :
به گفته دندانپزشک ترمیمی با لیزر، بسیاری از اصول توضیح دهنده اثرات ظاهری لیزر روی بافت نسبتا ساده هستند.
این اثرات را می توان با یک پرسش خلاصه نمود. وقتی لیزر به بافت تابانده می شود، چه اتفاقی در آن رخ می دهد؟ اما پی بردن به تغییرات بیولوژیکی و فیزیولوژیکی بافت مشکل تر است و نیاز به بررسی روابط پیچیده تری دارد. کسب دانش کاربردی از تغییرات بیولوژیک بافت و خصوصیات فیزیکی نور لیزر، این امکان را به درمانگر می دهد که موفقیت کاربرد این فناوری را در اعمال بالینی گوناگون تضمین نماید.
خصوصیات اصلی نور لیزر که نوع اثر آن را روی بافت تعیین می کند شامل طول موج، چگالی توان و خصوصیات اکتسابی انرژی لیزر همچون تولید دائمی یا تناوبی آن، سرعت تناوب و زمان هر تناوب است. علاوه بر این عوامل، که تا اندازه ای ذاتی مولکول های واسطه تولید کننده لیزر است، متغیرهای دیگری نیز وجود دارند که به خاطر تفاوت در روش انتقال انرژی یا سیستم انتقال دهنده لیزر، در نوع اثرات لیزر روی بافت اثرگذار می باشند. از این متغیرها می توان به فیبرهای نوری در تماس یا با فاصله از بافت، و کاربرد اشعه متمرکز یا غیر متمرکز اشاره نمود.
عوامل بیولوژیکی که روی اثرات بافتی لیزر دخالت دارند بسیار فراوان می باشند. از میان این عوامل، خصوصیات نوری بافت روی چگونگی اثرپذیری مولکول ها و اجزای شیمیایی آن دخالت مستقیم دارند. خصوصیات نوری اجزای بافت تعیین کننده ماهیت و میزان پاسخ بافتی است که شامل جذب، رسانایی، انعکاس، پراکندگی اشعه لیزر می شود. خصوصیات جنبی دیگر همچون انتقال حرارت یا پخش شدن آن در داخل بافت، پاسخ التهابی بافت به تحریکات سمی، میزان خونرسانی و مکانیسم ترمیم نیز با اصول و خصوصیات انرژی نور لیزر تداخل دارند.
میزان اثرگذاری نور لیزر به عنوان یک انرژی تابشی روی بافت، توسط دو متغیر وابسته تعیین می شود : طول موج، و خصوصیات نوری خاص بافت هدف. عوامل مستقل را باید در نظر داشت که تحت کنترل درمانگر هستند : سطح توان به کار برده شده(چگالی توان)، کل انرژی منتقل شده به واحد سطح (چگالی انرژی)، سرعت و مدت هر تابش (سرعت تکرار تناوب ها)، روش انتقال انرژی به بافت هدف(دائمی یا تناوبی)، و در تماس یا با فاصله بودن هندپیس از بافت. تنظیم چهار متغیر : توان خروجی، اندازه نقطه کانونی، کل دز تابشی، و روش های جراحی این امکان را برای درمانگر فراهم می سازد که آن چنان کنترلی بر کارهای بالینی داشته باشد که در صورت انتخاب طول مجو مناسب برای بافت هدف، درمان را با حداکثر موفقیت به انجام برساند.
