تراش دندان و برداشت پوسيدگی به دليل نياز به بيحسی ، نياز به هندپيسهای با سرعت بالا و ايجاد صدای نامطبوع يکی از ناخوشايندترين مراحل درمانی کار توسط دندانپزشک می باشد . لذا از همان ابتداي پيدايش ليزر در دهه ١٩٦٠ ابن تفکر که با استفاده از انرژی ليزر بتوان اين فرآيند را به انجام رساند مورد بررسی بوده است.
برای تراش انواع پوسیدگی ها دندانپزشک می تواند از لیزرهای خانواده اربیوم استفاده کند . اگر میزان فلوراید دندان زیاد باشد ، تراش سطح مینا زمان بیشتری می برد چراکه میزان آب آن اندک است .
در این گونه موارد ، کاربرد توربین های با سرعت بالا برای تراش مینا بهتر است . برای بیشترین اثرگذاری لیزر باید نوک آن عمود بر سطح دندان باشد . پس از برداشته شدن مینا ، باید انرژی دستگاه را کم نمود چراکه میزان آب موجود در عاج و پوسیدگی ها بیشتر از مینا است و این نسوج راحت تر تراش می خورند .
تنظیمات دستگاه باید به گونه ای باشد که تراش دندان به شکل راحت ، موثر و محافظه کارانه صورت گیرد . لیزرهای خانواده اربیوم می توانند جمعیت باکتریایی را در بافت هدف کاهش دهند و اغلب باعث اثر ضد درد نیز می شوند . برای تکمیل آماده سازی حفرات عمیق می توان از هندپیس های با سرعت بالا بدون نیاز به بی حسی استفاده کرد .
اگرچه استفاده از لیزر نیاز به روش های متداول برداشت پوسیدگی را از بین می برد ، دلیلی ندارد که دندانپزشک ترمیمی با لیزر از این دو روش در کنار هم بهره نبرد . به شکل معمول از لیزر اربیوم با توان 6 وات برای تراش مینا ، 4 وات برای عاج ، و 2 وات برای برداشت پوسیدگی استفاده می گردد که در هر سه حالت اسپری آب نیز در جریان خواهد بود . رعایت این دستورالعمل ها با توجه به راهنمای کار با هر دستگاه خاص ضروری است .
