در مباحث قبلی به موضوعاتی همچون درد و کنترل درد در دندانپزشکی، یا اینکه اصلا دندانپزشکی بدون درد چیست، پرداختیم. اما برای هر مساله ای هم باید راه حلی باشد، کودکان ترس از دندانپزشک و دندانپزشکی را دارند، حال دندانپزشک اطفال خوب در تهران باشد یا یک دندانپزشک معمولی، مهم روش کنترل درد و ترس کودک است که برای شما مطرح کرده ایم.
روش های کنترل درد :
هنگام درمان کودک، دشواری درک درد دندان ، برای دندانپزشک یک مشکل محسوب می شود. با این حال پیشگیری و تسکین درد، از حقوق اولیه انسان هاست که بدون توجه به سن باید رعایت شود. این اصل نیازمند توجه به اصول مواجهه با درد است که باید در دندانپزشکی اطفال رعایت شود.
اندازه گیری میزان درد فاکتور مهمی برای بهبود کیفیت درمان در بچه ها می باشد. هدف، تعیین میزان قابل قبول درد برای کودکی است که تحت درمان دندانپزشکی قرار می گیرد. بنابراین ما به عنوان درمان کنندگان کودک باید راه هایی را برای ارزیابی تجربه درد در کودک پیدا کنیم. ارزیابی درد، درد را به عنوان موضوع مورد بحثی در درمان قرار می دهد، و کمک می کند تا درد طی درمان شناسایی شود و استراتژی های درمانی جدید درد نیز ارزیابی گردد. از آنجایی که درد امری ذهنی و فردی می باشد، در صورت امکان باید از معیار های مطابق با سن کودک استفاده گردد. (مانند معیار آنالوگ بینایی، مقیاس درد صورتی، معیار آنالوگ رنگ). در بچه هایی که مهارت ارتباطی محدودی دارند، ابزار سنجش غیر مستقیم می تواند به صورت مشاهده رفتار(مانند مقیاس رتبه بندی رفتاری) و واکنش های فیزیولوژیک(مانند : سرعت ضربان قلب، تعریق) به کار می رود. در اعمال بالینی، این روش ها باید با مهارت های شناختی و زبانی کودکان هماهنگ شود و استفاده از آن نیز راحت باشد.
عواملی که تصور می شود بر درک کودکان از درد اثر گذار است باید قبل از عمل و برای پیشگیری و درمان درد مرتبط با عمل، داوری و بررسی گردد. این عوامل به رویکردهای کودک ـ محور و بیماری ـ محور تقسیم می شوند. رویکردهای کودک ـ محور مبتنی بر قابلیت تغییر درک درد در کودکان بوده به این معناست که فاکتورهای محیطی و روانی قادر به اثرگذاری بر درک درد می باشند. انتخاب روش ها باید بر اساس میزان آسیب پذیری کودک انجام شود که این موضوع با همکاری کودک و والدین او مشخص می گردد. عواملی که باید مورد توجه قرار گیرند شامل سن، بلوغ، خلق و خو، تجربه های گذشته از درد و شبکه خانوادگی/اجتماعی می باشند.
نیاز به رویکردهای بیماری ـ محور باید هم بر اساس ماهیت و هم گستردگی آسیب بافتی و آسیب پذیری کودک تخمین زده شود. کودکان قوی و با تجربه توانایی سازگاری و کنترل را دارند و می توانند با مصرف حداقل داروها تحت درمان دندانپزشکی قابل توجهی قرار گیرند. از طرفی دیگر، برای کودک آسیب پذیری که توانایی کمی جهت سازگاری دارد و تجربه منفی از درمان های دردناک دارد باید از روش های سایکولوژیک و دارویی وسیعی استفاده شود.
مطالب مرتبط :
