داروهای بی حسی موضعی در دندانپزشکی بدون درد به شرح زیر می باشند :
استرها :
در سال 1860 کشف شدند، اولین بی حس کننده موضعی، کوکائین بود. به علت تعدادی عوارض جانبی همراه با کوکائین، تلاشی انجام گرفت تا گزینه هایی ایجاد شوند که ویژگی های بی حس کننده های موضعی کوکادئین را بدون عوارض جانبی اش داشته باشد. چند مشتق بنزوئیک اسید استری دیگر که شامل بنزوکائین، پروکائین، تتراکائین و کلروپروکائین بودند، ایجاد شدند. مشکل عمده همراه با گروه بی حس کننده های استری، استعداد آن ها برای تولید واکنش های آلرژیک است.
آمیدها
آمیدها با سنتز لیدوکائین در سال 1943 معرفی شدند. این ترکیبات، آمید مشتق شده از دی اتیل آمینو استیک اسید هستند. آن ها نسبتا واکنش های آلرژیک ایجاد نمی کنند. بعد از سنتزلیدوکائین، چندین بی حس کننده موضعی دیگر جهت استفاده در دندانپزشکی معرفی شده اند. همه آن ها آمیدی هستند و شامل مپی واکائین ، پرویلوکائین، بویی واکائین، اتیدوکائین و آرتیکائین می باشند.
خواص بی حس کننده های موضعی
خواص فارماکولوژیک هر ماده بی حس کننده موضعی با دیگری متفاوت است. این مواد در قدرت، سمیت، شروع عمل، و طول مدت متفاوت هستند. همه این ویژگی ها ممکن است از نظر بالینی مهم بوده و همه آن ها از نظر فانکشن خواص ذاتی مواد بی حس کننده و روش به کار رفته برای بی حسی منطقه ای متفاوت هستند. علاوه بر این ویژگی ها ممکن است با افزودن تنگ کننده های عروقی تغییر کند.
قدرت از جمله خواص بی حس کننده های موضعی :
قدرت ذاتی یک بی حس کننده موضعی، غلظتی از آن ماده است که برای رسیدن به اثر مطلوب بلوک عصبی لازم است و به بهترین نحو توسط خاصیت حلالیت در چربی خود قابل پیش بینی می باشد. پروکائین کمترین قدرت ذاتی؛ لیدوکائین، پریلوکائین، مپی واکائین و و آرتیکائین دارای قدرت متوسط ؛ و بوپی واکائین، و اتیدوکائین بالاترین قدرت را دارا می باشند. یک نکته مهم این است که لازم نیست این انواع بی حس کننده های موضعی در میزان غلظت یکسانی ساخته شوند، لذا برای پیشگیری از افزایش دوز سمی بی حس کننده های موضعی، به خصوص وقتی که در ترکیب با دیگر مواد موثر بر سیستم قلبی عروقی و CNS (مانند آرام بخش ها) استفاده می شوند، احتیاط لازم است.
مطالب مرتبط :
