به گفته دندانپزشک ترمیمی با لیزر ، لیزرهای دندانپزشکی را می توان در دو گروه عمده تقسیم بندی نمود : اول آن ها که به شکل غیر تماسی (noncontact mode) کار می کنند. مانند لیزر Co2 که در دو شکل متمرکز یا غیر متمرکز قابل استفاده است. و دوم انواعی که در هر دو شکل تماسی یا غیر تماسی قابلیت کاربرد دارند. ولی نوع تماسی آن به شکل متمرکز و نوع غیر تماسی به شکل غیر متمرکز به کار برده می شوند. از این گروه می توان لیزرهای آرگون، Ho:YAG و Nd:YAG را مثال زد.
دندانپزشک ترمیمی با لیزر ادامه می دهد که لیزرهایی که بدون تماس با بافت کار می کنند به شرح زیر می باشند. مهمترین لیزر این گروه، Co2 است که خود بر سه نوع است : آن دسته که از فناوری بازوهای لولادار استفاده می کنند و دسته دیگری که از لوله های توخالی هادی اشعه یا فناوری دستی (hand-held technology) برای انتقال موج بهره می برند.
اکثر لیزرهای Co2 مورد استفاده در پزشکی را می توان به شکل موثری در دندانپزشکی نیز به کار برد. این لیزرها به شکل عمده با روش غیر تماسی هماهنگ هستند. اما نوع تمرکز آن ها روی بافت تفاوت دارد. روش متمرکز به حالتی گفته می شود که موج لیزر طوری به بافت برخورد کند که نقطه کانونی ای حداقل قطر موج، درست روی بافت قرار گیرد. این قطر به اندازه عدسی های به کار رفته در مسیر خروجیج اشعه بستگی دارد. لیزرهای Co2 امروزی دارای عدسی هایی هستند که قطر اشعه را درمحدوده 0.1 ـ 0.35mm نگه می دارند. به این روش متمرکز، شیوه برشی (cut mode) هم می گویند که برای انجام اعمالی همچون بیوپسی کارآمد می باشد.
روش دیگر کاربرد لیزر Co2 شیوه غیر متمرکز است. با از دست رفتن تمرکز که حاصل دور کردن نقطه کانونی از سطح بافت است، قطر اشعه ای که به بافت برخورد می کند، بزرگتر می شود و نواحی وسیع تری از بافت دچار تبخیر خواهد شد(در این حالت قدرت یا چگالی توان لیزر کاهش می یابد) در انجامی اعمالی همچون فرنکتومی یا برداشت هیپرپلازی التهابی پاپی بین دندانی می توان از این شیوه استفاده نمود. از آنجا که شاخص جذب نور لیزر Co2 در فیبرهای نوری بالا است، بازوهای لولادار برای انتقال این لیزر به کار می آیند.
