در محیط دندانپزشکی اطفال که وارد می شوید، ممکن است کودک با دیدن دندانپزشک اطفال و کارکنان کمی بترسد یا اخلاق خاصی از خود نشان دهد. دندانپزشک اطفال باید چنین جوی را کنترل کند. اما چطور این رفتارهای کودک را باید کنترل کرد؟!
روش های کنترل رفتار کودک :
روش های مختلفی وجود دارد که می تواند برای کنترل رفتار یک کودک در محیط دندانپزشکی به کار رود. ایجاد ارتباط به همراه باور مراقبتی، کلید برقراری رابطه سالم با هر بیمار است. در نتیجه اکثر کودکان به غیر از اطلاع یافتن از آنچه اتفاق خواهد افتاد برای مثال (tell-show-do) به حداقل تلاش دیگری برای اداره رفتار نیاز دارند. یک هشدار مهم اینست که هر کودک با یک الگوی فردی به محیط اطرافش پاسخ می دهد. عمل کننده باید در مورد استفاده از روش های کنترل آن ها نکته بین و انعطاف پذیر باشد و احتمال برخورد موفقیت آمیز را با هماهنگ کردن انتخاب تکنیک ها با الگوی واکنش کودک بهینه سازد.
انجمن دندانپزشکی کودکان آمریکا برای کنترل کلینیکی کودکان و بیماران خاص، دستورالعملی را منتشر ساخته است. این نشریه شامل تعاریف، دلایل و توصیف تکنیک هایی است که به طور شایع برای کنترل رفتار این بیماران استفاده می شود. این فهرست روش ها، جامع نیست اما نشان دهنده بخش عمده ای از دانش حاصل از علم و تجربه ایست که در کنترل بیمار به کار می رود. بسیار محتمل است که روش های جدیدتر تغییراتی را در روش موجود ایجاد کنند . بااین هدف که تجربه ای خوشایند همراه با یادگیری مثبت را به دنبال داشته باشد.
یافته های رفتاری و فیزیولوژیک نشان می دهد که سه مورد از اضطراب زاترین و یا ترس آورترین کارها در دندانپزشکی عبارتند از :
تزریق بی حسی موضعی، بکار بردن رابردم و آغاز آماده سازی دندان با هندپیس با سرعت بالا است. دندانپزشک و کارکنان باید از این یافته ها آگاهی داشته باشند تا رفتارهای از هم گسیخته را هنگام انجام این اعمال پیش بینی و آن ها را کنترل کنند. برای مثال، دستیار دندانپزشک هم باید هنگام تزریق بازویش را به آرامی و به طور غیر فعال روی بازو و بدن بیمار قرار دهد. در این حالت دستیار آماده خواهد بود تا دست های بیمار را که می خواهد به طرف دستان دندانپزشک حمله برد محدود سازد. در غیر این صورت بیمار ناخواسته آسیب وارد کردن به خود یا کارکنان دندانپزشکی می شود.
ترس طبیعی از نورهای شدید، صداهای بلند، حرکات ناگهانی و محیط های غریب به راحتی در کودکان شکل گرفته و سبب ایجاد اکثر رفتارهای ناشی از اضطراب در سه سال اول زندگی کودک می باشد. این محرک ها را می توان در هر کار دندانپزشکی یافت. نتیجتا، دندانپزشک و دستیار باید رفتارهای از هم گسیخته را در کودکان خیلی کوچک پیش بینی کنند. صرف وقت برای ایجاد ارتباط و اعتماد، کاربرد و وسایلی که برای کودک آشنا هستند (مثل مسواک) و اجازه دادن به کودک برای استفاده از این وسایل، روشی بسیار موفقیت آمیز برای جلب اعتماد کودک خردسال است.
نیتروس اکساید/اکسیژن در کودکانی که اضطراب خفیف تا متوسط دارند و می توانند به راهنمایی ها عمل کنند و منع پزشکی برای تجویز نیتروس اکساید/اکسیژن ندارند، می تواند موثر باشد. در غلظت های آرام بخشی (30-45%) بیمار می تواند اثرات آرام کننده و مقداری بی دردی را کسب کند. (اگرچه بی حسی موضعی معمولا نیاز است.) عوامل کلیدی در بهبود نیتروس اکساید/اکسیژن عبارتند از : انتخاب بیمار مناسب، به حداکثر رساندن تنفس از راه بینی، به حداقل رساندن ورود هوا به دهان حین گریه، محکم بودن ماسک روی بینی، بکاربردن لاستیک های قابل انعطاف و نرم که روی صورت کودک خردسال منطبق باشد، تیتراسیون کافی و مانیتورینگ بالینی.
کاربرد نیتروس اکساید بدون خطر نیست. نتایج حاصل از مطالعات آزمایشگاهی و تماس کلینیکی مداوم و طولانی با استفاده نابجای تفریحی اثرات قابل توجهی را نشان داده است که شامل دپرسیون مغز استخوان، اثرات تراتوژن، موتاژن، و کارسینوژن، سقط خودبخود و اختلال در سیستم عصبی (نوروپاتی) می باشد.
اهداف فوری و طولانی کاربرد تکنیک های کنترل رفتار، تا حد امکان ایجاد یک تجربه مطبوع و خوشایند، کمک به کسب و حفظ رفتار مثبت بهداشت دهان و پیشبرد و پرورش رفتارهای پیشگیری است، لذا دیدگاه و رفتار دندانپزشک با بیمارانش بیشترین اثر را در ایجاد رفتار مثبت در مورد دندانپزشکی در این بیماران دارد.
مطالب مرتبط :
بهترین روش کنترل درد دندان کودک!
