مکانیسم عمل بی حس کننده های موضعی در دندانپزشکی بدون درد به شرح زیر می باشند :
تفکر رایج دربره ترتیب مراحل بلوک بی حس کننده های موضعی شامل موارد زیر می باشد .
اول : نفوذ بی حسی موضعی به داخل عصب و به دنبال آن اتصال بی حسی موضعی به رسپتورهایی که در سطح داخلی غشای سلولی موجود هستند.
دوم : بلوک کردن کانال های سدیمی که به طور طبیعی در طول دپلاریزاسیون، سدیم را وارد سلول می کنند.
سوم : کاهش در ظرفیت انتقالی سدیم
چهارم : کاهش میزان دپلاریزاسیون الکتریکی
پنجم : شگست در رسیدن به پتانسیل عمل و در نتیجه بلوک کردن هدایت انتقال عصبی
به طور کلی در دندانپزشکی بدون درد فیبرهای عصبی کوچک نسبت به فیبرهای بزرگ به شروع عمل بی حس کننده های موضعی حساستر هستند. بدین طریق حس درد یکی از اولین حس هایی است که بلوک می شود. به دنبال آن سرما، گرما، و فشار بلوک می شوند. مواد بی حس کننده موضعی از نظر شیمیایی بازی ضعیف بوده و معمولا به صورت نمک تهیه می شوند(لیدوکائین هیدروکلراید). نمک ها به دو صورت موجود می باشند : باز آزاد بدون بار یا یک کاتیون که بار آ توسط dissociation constant pka تعیین می شوند. نوع باز آزاد که محلول در چربی است قادر است به غشای سلولی عصب نفوذ پیدا کند. نفوز به بافت و غشای سلولی برای ایجاد اثر بی حس کننده های موضعی ضروری است. زیرا جایگاه گیرنده ها در سمت داخلی غشای سلولی است. این مساله تا حدی توضیح می دهد که چرا مواد بی حس کننده موضعی در محیط هایی با عفونت شدید که بافت موضعی، اسیدی است موثر نیستند. به محض این که بار آزاد به سلول نفوذ می کند، مجددا موازنه می شود و به نظر می رسد کاتیون است که با گیرنده ها واکنش داده و بدین وسیله از هدایت سدیم جلوگیری می کند.
مطالب مرتبط :
بیهوشی عمومی در دندانپزشکی بدون درد
