از مهمترین چالش ها در درمان بیماری های عفونی به گفته دندانپزشک اطفال مقاومت باکتریایی می باشد که به آنتی بیوتیک ها دارند.
استفاده بی رویه از آنتی بیوتیک ها در دندانپزشکی اطفال یا غیره مقاومت باکتریها به آنتی بیوتیک ها را شدت بخشیده است. همانطور که دندانپزشک اطفال اشاره کرد، موضوعات اخیر در مقاومت باکتریایی شامل افزایش مقاومت استافیلوکوک ها به پنی سیلین های مقاوم به پنی سیلیناز(به عنوان مثال، متی سیلین، اکسایسلین)، مقاومت پنوموکک ها به پنی سیلین ها در اثر تغییر پروتئین های اتصالی باکتری به پنی سیلین، مقاومت انتروکوکوس ها به آنتی بیوتیک های گلیکوپپتید (یعنی وانکومایسین) و مقاومت چند دارویی در میان باکتری های گرم منفی به علت تغییر آنزیم های باکتری و بتالاکتامازهای وسیع الطیف می باشد.
فلور دهانی که مسبب بیماری های دندانی و پریودنتال است ممکن است به وسیله مشکلات برخاسته از مقاومت آنتی بیوتیکی تحت تاثیر قرار گیرد. گسترش سوش های مقاوم باکتریایی را می توان با استفاده مداوم از دوز آنتی بیوتیکی مناسب برای مدت کافی به حداقل رساند. برای عفونت های گرم منفی، به خصوص عفونت های سودوموناس، یا عفونت های انتروکوکوس ها، درمان یا ترکیبی از آنتی بیوتیک ها (به عنوان مثال بتالاکتام و آمینو گلیکوزید) ممکن است به پیشگیری از بروز گونه های مقاوم کمک کند. ترکیبات آنتی بیوتیک نیز ممکن است برای عفونت ها با انواع مختلف باکتری ضروری باشد.
زمانی که درمان ترکیبی داروها را در نظر داریم، مهم است که مواد ضد باکتریایی ها را انتخاب کنیم که فعالیت سینرژیست یا افزایشی داشته باشند. استفاده ترکیبی از داروهایی که اثر آنتاگونیست دارند ممکن است باعث نتایج کلینیکی نامطلوب و افزایش احتمال بروز گونه های مقاوم شود.
در اکثر مراکز کلینیکی وابسته به دانشگاه، استفاده از آنتی بیوتیک ها به طور فزاینده ای به وسیله کمیته های فرمول بندی و محافل علمی مرور آنتی بیوتیک،مورد بررسی قرار گرفته است. دستورالعمل های متعددی برای فراهم نمودن توصیه ها در مورد استفاده مناسب و برحذر کردن از استفاده نامناسب از آنتی بیوتیک ها در موقعیت های کلینیکی مختلف ایجاد شده اند. به طور امیدوارکننده چنین تلاش هایی سبب افزایش در منطق و استفاده مناسب از آنتی بیوتیک ها و به حداقل رساندن گسترش مقاومت میکروبی خواهد شد.
مطالب مرتبط :
تقسیم بندی مواد ضد میکروبی طبق طریقه عمل
