هیپردنشیا یا درمان کودکان مبتلا به بی دندانی :

اغلب در سری دندانی شیری نیاز به درمان نمی باشد، مگر در مواردی که الیگودنشیای شدید یا آنودنشیا وجود داشته باشد. دندانپزشک اطفال در این موارد می گوید که پروتزهای ساده جهت تسهیل در گفتار و حمایت روانی ساخته می شود. همچنین در مواقعی که تعداد زیادی از دندان ها به علت تروما یا پوسیدگی از دست رفته اند چنین درمانی ضروری می باشد.

فقدان مادرزای دندان های سری دندانی دائمی، همانطور که دندانپزشکی کودکان اشاره کرد، نیازمند طرح درمان جامع و ملاحظات جدی در انجام درمان های مختلف می باشد تا بدین وسیله نسج دندانی حفظ شده، نتیجه مطلوب تری در طولانی مدت به دست آید.

در ناحیه پره مولرها، هدف درمان بسته شدن خود به خود فضا از طریق کشیدن به موقع مولرهای شیری است. هر ناحیه قدامی درمان ارتودنتیک همیشه باید قبل از درمان پروتزی مد نظر قرار گیرد. هیپودنشیا اغلب مربوط به لترال ها در ماگزیلا می باشد. مورفولوژی کانین در صورتی که انتظار داشته باشیم، در محل انسیزور لترال ماگزیلا رویش پیدا می کنند دارای اهمیت است.

هیپودنشیای انسیزورهای دائمی مندبیل ممکن است منجر به کلاپس قدامی همراه با اوربایت عمیق شود. بنابراین درمان پروتز فوری در مندبیل اندیکاسیون پیدا می کند، مثلا یک بریج انله. در مورد فقدان وسیع دندان ها قویا یک تیم Multidisciplinary پیشنهاد می شود. در این تیم متخصصان دندانپزشکی اطفال، ارتودنسی، جراحی دهان، پروتز، رادیولوژی، و مشاور روانشناس باید حضور داشته باشند. درمان اغلب یک دوره 10 تا 20 ساله را شامل می شود و ممکن است شامل ارتودنسی، ترانسپلنت دندان، ایمپلنت ها و پروتز های ثابت و متحرک باشد. این تیم باید کودک را از زمانی که تشخیص الیگودنشیا یا آدونشیا قطعی شد پیگیری کرده و به طور مداوم برنامه ریزی کند و تا زمان بلوغ نظارت بر درمان وجود داشته باشد.

درمان هیپردنشیا معمولا کشیدن دندان یا انجام جراحی برای خارج کردن دندان اضافی می باشد، بخصوص اگر اختلال رویشی در دندان های مجاور وجود داشته باشد.