تغذیه نقش مهمی در فرایند بیماری بازی می کند.
مهم این است که عادات غذایی در ابتدای زندگی کودک ایجاد شود تا رشد و تکامل فیزیکی وی را بهبود بخشد و محیط مساعدی را جهت سلامت مطلوب دهان فراهم سازد. گرچه برای تعیین پتانسیل پوسیدگی زایی غذاهای مختلف هنوز تحقیقات زیادی در حال انجام است، ولی شواهد موجود پیشنهاد می کنند که حلالیت و چسبندگی غذا جز عوامل مهم در این قضیه می باشند.
غذاهایی که طولانی مدت به دندان ها و بافت های دهان می چسبند و به کندی حل می شوند با احتمال بیشتری تولید اسیدهایی که پایین تر از PH محیط دهان هستند را پیش می برند. PH پایین تر از 5و نیم محیط را برای رشد باکتری ها و دکلسیفیکاسیون مینا فراهم می سازد.
در بدو تولد غذای اولیه نوزاد شیر است که از شیر مادر شیشه شیر یا هر دو تامین می شود. شیر گاو نسبت به شیر انسان دارای کلسیم، فسفر و محتوای پروتئین بیشتری بوده و حاوی 4% لاکتوز در مقایسه با 7% لاکتور در شیر انسان می باشد. توانایی بافرینگ شیر انسان خیلی ضعیف است.
اگر ضرورتی برای مکیدن بیشتر وجود دارد، استفاده از پستانک بر شیشه ارجحیت دارد. در صورتی که والدین به دادن طولانی مدت شیشه شیر اصرار ورزند، باید فقط شیشه محتوی آب باشد. تغذیه نوزادان از سینه مادر در ایالات متحده و اروپا رواج دارد. اطلاعات حاکی از این است که شیوع تغذیه از سینه مادر در سال های اخیر به طور یکنواخت افزایش یافته است. نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند ممکن است براساس نیازشان 10 تا 40 بار در هر 24 ساعت شیر بخورند و در معرض خطر عواقب طولانی مدت تولید اسید هستند. دندانپزشکان باید به مادرانی که از شیر خود به نوزادانشان بر اساس نیازشان می دهند، توصیه کنند که دندان های نوزاد را مکررا تمیز کنند، به مسئله کاربرد فلوراید سیستمیک در حد مطلوب توجه داشته باشند و به دقت بر عادات غذایی نظارت کنند.
آب میوه های طبیعی و آب میوه های تقویت شده صنعتی غالبا به نوزاد داده می شود. متخصصین کودکان پیشنهاد می کنند که آب میوه ها با شیشه، فنجان های سرپوشیده، یا در زمان خواب به نوزاد داده نشوند. آب میوه ها نباید به رژیم غذایی نوزاد قبل از سن 6 ماهگی معرفی شوند. عادات و استفاده طولانی مدت از آب میوه ها درون شیشه می تواند به پوسیدگی زودرس دوران کودکی منجر شود. زمانی که کاربرد آب میوه شروع شده باید به 4 الی 6 اونس در روز در سال های قبل از مدرسه محدود شوند.
