صحبت از ارتودنسی پیشگیرانه که می شود، والدین مخالف این قضیه می باشند. می گویند چرا باید کودکی 6 ساله یا کوچک نیاز به ارتودنسی داشته باشد؟ آن هم برای دندان های شیری.
اگر بخواهیم در جمله بگوییم که چه نیازی می باشد، اول بخاطر تراکم یا فضای بیش از حد دندان ها، دندان های جلو زده یا از دست رفته، اختلالات فک و دهان و یا دندان های اضافی می باشد. اما دندانپزشک اطفال ارتودنسی پیشگیرانه را به طور کامل تری به شرح زیر بیان می کند :
درمان پیشگیرانه به منظور توقف سیر تکاملی نامطلوب می باشد. این انحراف می تواند به علت فاکتورهای محیطی باشد. به عنوان مثال عادت مکیدن موجب کاهش در عرض قوس دندانی بالا می شود. اختلاف و ناهماهنگی در عرض بین قوس ها ممکن است افراد را وادار کند که به منظور تثبیت در هم جفت شدن مناسب دندان ها، به جای داشتن اکلوژن در موقعیت تماسی رترود(RCP)، در موقعیت لترالی اکلوژن داشته باشد.
همانطور که در بالا توضیح داده شد، کودک اغلب یاد می گیرد که در حالت استراحت مندبیل را در وضعیت لترالی نگه دارد. این حالت ممکن است موجب تکامل غیر قرینه اکلوزالی و کرانیوفاسیال شود. همچنین کراس بایت می تواند مانع رسیدن قوس دندانی ماگزیلا به پهنای مورد نظر برای رویش کانین ها شود. در نتیجه ممکن است فضای دندان ها به میزان زیادی از دست برود. بعلاوه کراس بایت قدامی اجباری می تواند با شیب مورد انتظار انسیزورهای ماگزیلا در هنگام رویش تداخل نماید. از طرف دیگر اگر بدون درمان رها شود، ممکن است به افزایش کراودینگ منجر شود. تمایز کراس بایت اجباری که با تکامل اکلوژن ایده آل تداخل می کند. از ناهنجاری های با منشا ژنتیکی از طریق تصحیح کراودینگ اولیه حائز اهمیت می باشد.
درمان کراودینگ ناشی از جابجایی دندانها معمولا هنگامی توصیه می شود که فرد آشکارا از ظاهر خود ناراضی باشد. تصمیم در مورد درمان معمولا به دوره درمانی دائمی یعنی هنگامی که فرد به اندازه کافی برای تصمیم گیری بزرگ شده باشد موکول می شود.
از یک فرد جوان انتظار نمی رود حداقل تا زمان تکامل تقریبی اکلوژن تصمیم گیری نماید.
تلاش برای بدست آوردن فضا از طریق سایش پروگزیمالی و حتی بدتر از آن از طریق آنچه سریال اکسترکشن نامیده می شود توجیه علمی ندارد. به طور کلی درمان در دوره دندانی مختلط باید به خارج کردن آن هایی محدود شود که مانع تکامل اکلوژن نرمال هستند مال اکلوژن هایی تصحیح شوند که ممکن است خطر آسیب دندانی را افزایش دهد. در کشیدن زودهنگام به عنوان سریال اکسترکشن احتمالا اثرات منفی بیشتر از اثرات مثبت است و ممکن است به عنوان یک تجربه تروماتیک برای کودک محسوب شود.
به طور خلاصه درمان ارتودنسی در دوره دندان شیری و دوره مختلط باید بر روی اطمینان از تکامل اکلوزالی ایده آل و کاهش خطرات صدمه دندانی مانند تحلیل های ریشه و آسیب های تروماتیک متمرکز شود. طرح درمان کامل شامل رشد مورد انتظار، تکامل اکلوژن و فضا می باشد که مقدم به درمان هستند. از طرف دیگر تمرکز بر جزییات خطر انحراف از اکلوژن ایده آل وجود دارد.
یاداوری این نکته حائز اهمیت است که مال اکلوژن به طور اولیه نشان دهنده تنوع بیولوژیکی بوده که اغلب به طور کامل مورد قبول می باشد. تشخیص ارتودنسی نباید با پاتولوژی اشتباه شود. درمان ارتودنسی فقط زمانی مورد توجه قرار می گیرد که نتایج منفی واضح مال اکلوژن ها شناخته شده، فرد به روشنی از فایده احتمالی درمان آگاه باشد. برای افراد کمی که دچار نارضایتی هستند و مال پوزیشن دندانی قابل مشاهده دارند، درمان زودهنگام ممکن است انجام شود. معمولا درمان ارتودنسی برای بهبود زیبایی به دوره دندانی دائمی موکول شود.
مطالب مرتبط :
